07.1997/Katastrofa Kopca Kościuszki
Ulewne powodziowe deszcze na początku lata 1997 r. spowodowały gwałtowną erozję stoków Kopca Kościuszki. Na znacznych połaciach skarp pojawiły się spękania, obrywy i osuwiska mas ziemi. Bruk ścieżek spękał a w znacznej mierze ścieżki zostały całkowicie zdewastowane. Platforma widokowa na szczycie Kopca wyraźnie przechyliła się w kierunku północno-zachodnim, grożąc zesunięciem się kilkutonowego głazu ze szczytu wprost na kaplicę bł. Bronisławy. Cała bryła Kopca od wierzchołka zaczęła rozpadać się pękając przez pół. Te liczne spękania, szczeliny i zapadliska otwierały drogę do nieograniczonej penetracji wód opadowych, grożąc całkowitą destrukcją.
Komitet zaalarmował Konserwatora Zabytków i Wydział Nadzoru Budowlanego informując o groźnym stanie rzeczy. Komisje rzeczoznawcze uznały stan Kopca za stan katastrofy budowlanej. Równocześnie Komitet z własnych środków przedsięwziął prowizoryczne zabezpieczenie największych połaci osuwisk przed dalszą penetracją wód deszczowych.. Wobec największych w dziejach pomnika katastrofy – Kopiec został zamknięty dla zwiedzających. Nie ustawał Komitet w wołaniu do władz i społeczeństwa o pomoc i ratunek dla zagrożonej w swym trwaniu narodowej pamiątki i ważnego miejsca pamięci. Sytuację na Kopcu pogorszyły świętojańskie ulewy następnego roku 1998. Równocześnie Komitet zlecił warszawskiemu przedsiębiorstwu Polibeton przygotowanie projektu odbudowy, na bazie opracowanej przez Politechnikę Krakowską koncepcji. Oszacowano szkody i sporządzono kosztorys odbudowy opiewający na 15 milionów złotych. Trzeba było pozyskać pieniądze na odbudowę. Ze skromnych środków przyznanych przez Społeczny Komitet Odnowy Zabytków Krakowa uzyskanych w latach 1998 i 1999 można było jedynie zabezpieczyć kopiec przed penetracją wód, przez pokrycie go folią – do czasu rozpoczęcia odbudowy.
W listopadzie 1999 r. uruchomiono dotacje z funduszu d/s usuwania skutków powodzi, 5 grudnia tegoż roku można było rozpocząć odbudowę. Teraz też dokonano zmiany wpisu Kopca w księgach wieczystych na rzecz Skarbu Państwa. Odbudowy podjęło się przedsiębiorstwo Hydrotrest-Skanska a inspektorat nadzoru sprawowano z ramienia Zarządu Rewaloryzacji Zespołów Zabytkowych Krakowa. Przyznana dotacja stanowiła zaledwie 1/3 potrzebnych środków.